Jusqu’ici tout va bien

Documenting the Research Residency Ostend — Compassion & Resistance / Vrijstaat O.

 

 

Artists, researchers, scientists, writers, opinion makers, architects, urban planners, craftsmen and master’s students were invited to participate in a challenging six-day residency at the coast. In this ‘splendid isolation’, they thought together, took action and shared knowledge within a group of approximately twenty people. This temporary community developed ideas and actions, and was challenged by other thinkers and doers to transmit and share their knowledge. This thematic ‘research residency’ is the ‘pilot’ in a long-term research project centred on a new location for international artist residencies in the Raversyde domain (Ostend), which will open in September 2016.

 

Two key concepts lie at the heart of this research project: compassion and resistance. This choice is informed by the tangible escalation in social discontent, unrest and fear, on both the micro and macro scale. Attitudes are hardening and the world is increasingly divided into ‘us’ and ‘them’. Something is missing. Fundamental changes are afoot and this fosters a field of tension, be it latent or manifest.

 

Topo Copy documented this process which resulted in a publication and multiple collaborations.

 

phillip van den bossche • andrea govi • auriea harvey • caroline nevejan • marleen wynants • hans de witte • hendrik tratsaert • heike langsdorf • dolores bouckaert • ief spincemaille • ine van baelen • jolien naeyaert • lydia chagoll • mathilde everaert • matthijs de bruijne • eva gheysen • miguel witzke pereira • aimee zito lema • rebekka de wit • wouter hillaert • rebekah wilson • saddie choua • satinder gill • peter aers • barbara raes

 

 

 

 

… dagen zelf gebruiken? En waarom zijn het er ineens nog maar twee? Gek hoe snel de tijd van je vriend plots je uitdager kan worden. Zo onverstoorbaar de zee, zo nerveus plots de mêlee. Genoeg gehamsterd, tijd voor het knagen zelf. De tanden uit de mouwen.

 

De vrijstaat werd een atol: een veld vol half verbonden eilandjes, rond elk zijn oplichtende scherm, zijn eigen venster op de wereld. Sommigen verkozen liever de piano, anderen het onbeschreven blad. Er werd getokkeld, getekend, gekakeld en geponst. Afgewogen en afgepast, op de balans van troost en verzet. Plannetje werden opgevoerd en weer afgevoerd, op het podium van twijfel en verlangens.

 

Ook creatief werk blijft toch vooral werk. Je doet het met je handen. Je doet het in stilte, of net met veel kabaal. Het labo, de borrelende bron. Een zee van bezigheid.

 

Sommigen waagden de oversteek. Er ging er eentje in dienst, met de stofzuiger naar heilige plaatsen, om het geloof schoon te houden. Twee anderen gingen dansen, met jaren verschil in de benen. Er werden figuranten geïnterviewd en opgetekend als protagonisten. Er werd op de markt gezeten met een bordje als open invitatie. Want dat is wat troost vooral deelt met verzet: hun menselijke maat. Alles begint bij mensen.

 

En wat zijn dan artiesten? Bezigaards. Zolang ze doende zijn, doen ze het goed. Ze doen het voor zichzelf, maar met elkaar en soms met anderen. De lijntjes die ze trekken, vormen samen een kwetsbaar web. Je kijkt er zo door, maar blijft er soms in kleven. Artiesten! Diep vanbinnen blijven ze presteren, zelfs al hoeven ze dat voor één keer niet te doen. Geen daad zonder eindresultaat. Geen agitatie zonder documentatie. Geen actie zonder ster.

 

En net dat was op het einde van de week het kleine wonder: wat er allemaal uit kwam zonder dat er veel was ingestoken. Een bunker werd een klein museum, logge verdediging werd visuele verfijning. Schermen, papier, objecten, performances, installaties: zichtbare sporen voor één avond van een week ontsporen. De inkering van 20 zoekers collectief naar buiten gekeerd. De chaos ingelijst.

 

Zelfs buitenstaanders konden min of meer lezen wat erachter stak. Niet de discussies, wel het debat. Niet de stille twijfel, wel de gedeelde onzekerheid. Vele werken, één verslag. Het relaas van een residentie. Zelfs wie anoniem wilde blijven, werd herkend.

 

Maar wat het echt heeft opgeleverd, kleeft aan de binnenkant van wie erbij was. Misschien een nieuw inzicht. Misschien wat nieuwe contacten. Misschien een andere stijl in de vingers, of een ontdekking voor leven en werk. Zoeken leidt niet tot vinden, maar tot beter kunnen zoeken. Resideren moet je leren.

 

 

Wouter Hillaert